چرا کار فرهنگی سخت است ؟ وچرا دشمن این کار را آسان انجام می دهد؟

 

چرا کار فرهنگی سخت است ؟ وچرا دشمن این کار را آسان انجام می دهد؟

هشت اصل مهم برای کار جهادی
اصل حرکت جهادی وقتی محقق می‌شود که ما نگاه جهادی داشته باشیم و این نگاه اقتضائات کار جهادی را هم طلب می‌کند.

کار انقلابی و برای انقلاب کار کردن به خصوص به شیوه جهادی یک سری مقدمات و لوازم دارد. مقدماتی که اگر رعایت نشوند شاید بتوان گفت که اصل کار ابتر و عقیم مانده است.
اصل اول: کار فرهنگی و انقلابی سخت است
اصل حرکت جهادی وقتی محقق می‌شود که ما نگاه جهادی داشته باشیم و این نگاه اقتضائات کار جهادی را هم طلب می‌کند. یکی از این اقتضائات سختی کار جهادی است.
اگر ما انتضار داریم که کار در جبهه حق کار آسان و راحتی باشد باید بگویم که سخت در اشتباهیم. اصلا اگر این کار آسان بود که اسم آن را جهاد نمی‌گذاشتند. جهاد از ریشه تلاش و مجاهدت می‌آید. کار در عرصه انقلاب و به ویژه در عرصه فرهنگ آن‌قدر سخت است که پیامبر اکرم از آن به عنوان جهاد اکبر یاد می‌کنند. کار فرهنگی هم جهاد اکبر اجتماعی است. به معنای اصلاح فضای فرهنگی عمومی و تطهیر فضای اخلاقی عملی و نظری در جامعه و این کار در انقلاب اسلامی سخت است.
حال این سؤال به ذهن می‌رسد که پس چرا در جبهه مخالف این نوع فعالیت راحت است؟ چرا دشمن راحت‌تر کار فرهنگی خودش را انجام می‌دهد؟
پاسخ به این سؤال را می‌توان در قالب یک مقایسه مطرح کرد: تفاوت کار در جبهه حق با کار در جبهه دشمن مانند بالارفتن از کوه و پایین آمدن از آن است. دشمن تشویق می‌کند به پایین آمدن و پایین آمدن هم که انرژی نمی‌خواهد، وادادن می‌خواهد و وقتی یک ملت وابدهد معلوم نیست چه اتفاقی می‌افتد. پاک ماندن سخت است و ناپاک ماندن سقوط است و آسان.
بنابراین هرکس می‌خواهد در انقلاب اسلامی کار کند توقع کار راحت و آسان را نداشته باشد و همواره مشکلات سر راهش قرار دارد. چه مشکلات و وسوسه‌های درونی و چه مشکلات و موانع بیرونی.
اصل دوم: دومین اصل کار در عرصه انقلاب اسلامی شادابی و نشاط است.
عده‌ای کار فرهنگی و انقلابی را کار آدم‌های بیکار می‌دانند و تا بحث جهاد و ارزش‌ها می‌شود تصور می‌کنند که دیگر شادی و خوشی تمام شد و زمان کارهای ایدئولوژیک است.
اما این تصور به غلط در جامعه جا افتاده است. در حقیقت در کار جهادی هم فاعل و هم فعل باید القا کننده شادابی و نشاط در جامعه باشد. به این معنی که هم کسانی که در عرصه انقلاب و با اهداف انقلاب دارند کار می‌کنند باید آدم‌های بانشاط و شادابی باشند و هم کاری که این عده انجام می‌دهند باید کار شادی‌آفرینی باشد.
اما سوال اینجاست که بالاخره شادی اصالت دارد یا غم؟ پاسخ ساده و روشن است. هرد و هیچ‌کدام! نخست باید پرسید کدام شادی و کدام غم؟ شادی و غمی که انسان را دچار غفلت کند به شدت مذموم و منفور است و در مقابل شادی و غمی که سبب رشد و اعتلای فرد و جامعه شود بسیار توصیه شده است.
پس اصالت با رشد و تکامل و اعتلای جامعه است. و فعالان عرصه انقلاب هم اگر کاری کردند که تا پرچم کار فرهنگی و جهادی و انقلابی رفت بالا همه با خودشان گفتند که باز این‌ها آمدند حال ما را بگیرند بدانند که کار انقلابی نمی‌کنند. باید این رویه عوض شود و این دومین اصل است.
اصل سوم: برنامه‌ریزی و هدف‌داشتن.
یک فعال انقلابی حتما باید در کارهایش برنامه‌ریزی داشته باشد و غایت سنجی بکند. اکثر اوقات این تعبیر بر فعالیت‌های انقلابی حاکم می‌شود که «ما ماموریم به تکلیف و نه نتیجه». این تعبیر حقیقتا به چه معنا است و آیا ما تعریف درستی از آن داریم؟
پیامبر اکرم – صل‌الله علیه‌و آله‌و سلم – می‌فرمایند: حتی قبر کندن برای مرده را هم باید به درستی انجام داد و درست انجام دادن کار نشانه ایمان است. حال در عرصه انقلاب و جهاد نباید این اصل رعایت شود؟ نباید به نتیجه کار دقت کرد؟ پاسخ در داخل سوال قرار دارد. اگر کسی در عرصه انقلاب کار کند و نتیجه را در نظر نگیرد عملا یک کار ضد انقلابی انجام داده است.
امیرالمونین – علیه‌السلام – می فرمایند: «خیرالاجتهاد ما قارنه التوفیق» یعنی بهترین کار و تلاش، کاری است که به موفقیت برسد. این نتیجه‌گیری اسلامی است.
بنابراین «ما مأموریم به تکلیف» یعنی همه محاسبات را انجام دهیم اما این محاسبات فقط مادی نباشد. یعنی نباید بگوییم که حتما باید موفق شویم. نه! باید برای رسیدن به نتیجه تلاش کنیم. بعبارتی ما مأموریم به تلاش برای تحصیل نتیجه و نه حصول نتیجه. ما همه کارهای لازم را انجام می‌دهیم ولی اگر نشد برای ما فرقی نمی‌کند. آن موقع است که شکست و پیروزی ما به لحاظ انگیزه یکسان است هرچند به لحاظ نتیجه این‌گونه نیست. ما مأموریم به تکلیف یعنی ما مأموریم به درست کار کردن. از این منظر ما سه قسم فعال داریم:
الف: تکلیف‌گرای بی‌عقل و بی‌مسئولیت که اتفاقا تکلیف‌گرا نیست و فقط هردنبیری کار می‌کند.
ب: نتیجه‌گرای مادی که فقط دنبال منافع خودش است.
ج: تکلیف‌گرای اسلامی: که معتقد است تکلیفش درست کار کردن و به نتیجه رسیدن است اما اگر نرسید ناامید نمی‌شود.
اصل چهارم: علم‌محوری و توجه به کار عالمانه و آگاهانه.
اگر کسی نمی‌داند چگونه کار کند در عرصه انقلاب اسلامی اصلا کار نکند بهتر است. بلکه اول باید خودش را درست کند. بعنوان مثال کسی که کار فرهنگی می‌کند به این معناست که از بقیه خبره‌تر است و حالا قصد دارد بقیه را اصلاح کند پس ناگزیر از عالمانه کار کردن و آگاهانه عمل کردن است.
حال آنکه در خیلی از محافل فرهنگی – مذهبی به دلیل همین کم‌سوادی فسادهایی که به بار آمده است بسیار بیشتر از محاسن آن بوده است.
جریانات بابی و بهایی که یکی از مضرترین جریانات ضد انقلابی بوده‌اند از دل همین غیر آگاهانه کار کردن بیرون آمده‌اند. دشمن هم خیلی باهوش است و خیلی زود در این محافل رسوخ می‌کند و اثر گذار است.
در روایت آمده است که مردم وقتی نمی‌دانند اگر سکوت می‌کردند نه کافر می‌شدند و نه راه را گم می‌کردند.
اصل پنجم: مراقبت اخلاقی و تزکیه.
با گفتن و نوشتن و مجلس گرفتن تنها مردم هدایت نمی‌شوند. مردم به خود ما هم نگاه می‌کنند. تقوا باید در ما دیده شود و آشکار باشد.
فرد متقی قانع است، متنزه است، عفیف و پاکدامن است. کار را برای خدا انجام می‌دهد. یک ملاک که ببینیم کار را برای خدا انجام می‌دهیم یا نه این است که ببینیم اگر کار خوب را دیگری انجام دهد خوش‌حال می‌شویم یا نه.
باید حواسمان باشد که محور همه فعالیت‌های ما خداوند باشد چرا که همه چیز به خدا برمی‌گردد.
اصل ششم: اهم و مهم کردن در امور.
یک واقعیت مهم این است که ما محدودیت‌هایی داریم. زمان، پول، امکانات و همه ذخایر ما محدود است. باید ببینیم کدام کار مهم‌تر است و به همان کار بپردازیم. هرکس به کار مهمی بپردازد در حالی‌که کار مهم‌تری وجود داشته باشد این اشتباه است. باید در نظر داشته باشیم که وقت و هزینه را صرف کار درست بکنیم.
اصل هفتم: مفاهیم شیعی مبتذل نشود.
مفاهیم شیعی بسیار متعالی است و باید دقت کنیم که این مفاهیم منفعل و مبتذل نشوند. اصول تشیع همان توحید و عدل و نبوت و معاد و امامت هستند. باید حواسمان باشد همان چیزی را که دشمن می‌خواهد سر مفاهیم شیعی نیاورند. نگاه ما به ائمه نباید نگاه توام با فرار از شریعت و دین باشد. نباید به یک شیعه لیبرال و یک شیعه وهابی‌زده تبدیل شویم.
حتی مفاهیمی مانند توسل و توکل هم دو قرائت برایشان متصور است: یک قرائت از آن کسانی است که مکتبی فکر می‌کنند و مسئولیت قبول می‌کنند و نگاه دیگر از آن کسانی است که به بهانه توسل و توکل از قبول مسئولیت تفره می‌روند و صرفا منفعت‌طلبانه با این مفاهیم برخورد می‌کنند.
اصل هشتم: عوام‌فریبی و شستشوی مغزی دشمن را از یاد نبریم.
دشمنان انقلاب دو دسته‌اند:
دسته اول دشمنان روباه صفت هستند. دشمنانی مثل معاویه که کارشان شستشو دادن مغز مردم است. آن‌گونه که نظام سلطه انجام می‌دهد. غرب به لطایف الحیل قدرت تفکر را از مردم جهان می‌گیرد و همانند روباه این کار را انجام می‌دهد.
دسته دوم دشمنان انقلاب و اسلام الاغ صفت هستند. کسانی هستند که دشمن از آن‌ها سواری می‌گیرد. خوارج این‌چنین افرادی بودند. اینان با ادبیاتی مقدس به راحتی به معاویه و سیاست‌های او سواری دادند. داعش و دیگر گروه‌های تروریستی هم در زمان ما همین کار را انجام می‌دهند. این افراد در حقیقت در پازل دشمن بازی می‌کنند. در داخل هم داریم افرادی که در همین راستا فعالیت می‌کنند.
باید حواسمان باشد که ما جزو هیچ کدام از این دشمنان قرار نگیریم.